خورشيد صبح گاهي بامت حسين بود
بعد از دو هفته ماه تمامت حسين بود
هر دفعه كه برادرت از راه ميرسيد
از فرط شور و شوق سلامت حسين بود
يك راستاي نور وجوده تو زينب است
نوري كه در مسير امامت حسين بود
ساده ترش شد اينكه نوشتيم زينب و
ديديم در حقيقتِ نامت حسين بود
در ذیل خطبه های فصیحت مورخان
آورده اند تکه کلامت حسین بود
در خانواده اي كه واژه ي برخاستن علي است
از كودكي تو ذكر قيامت حسين بود
خواهر اگر توئی و برادر اگر حسین
نادیده ام برادر و خواهر در عالمین

اي لحن خطبه هاي تو شيواتر از همه
مضمون جمله هاي تو گوياتر از همه
تعريف داغ در نظرت جور ديگري ست
اي كربلا به چشم تو زيباتر از همه
حتماً تمام واقعه را خوب ديده اي
ظهري كه بود جاي تو بالاتر از همه
اما كسي نديد كه نفرين كني چرا
اي آن كه ربناي تو گيراتر از همه
ظهري كه سي هزار نفر بود و يك نفر
افتاده بود زخمي و تنهاتر از همه
ظهري كه در هجوم به گودال تير و تيغ
پيچيده مي شدند و معماتر از همه
اين بود كه تنش به چه جرمي كفن نداشت
بر روي خاك بود و سري در بدن نداشت

شاعر: حسین رستمی

مصطفی صابر خراسانی